امام زمانمان را بشناسیم تا خدارا بشناسیم

شناخت خداوند متعال و صفات و اسمای او راهی برای شناخت اولیاء الهی و امامان معصوم(علیهم السلام) است، زیرا آنان آینه تمام‌نماى صفات جمال و جلال حضرت حق‌اند و در تسمیه به اسماى الهى، از تمامى موجودات عالم امکان برترند.

امام حسین بن علی(علیهما السلام) به اصحاب خود فرمود:

«أَیهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلا لِیعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ»

ای مردم! همانا خداوند متعال بندگان را نیافرید، مگر برای آنکه او را بشناسند. پس در آن هنگام که او را شناختند، بندگی او را خواهند کرد. و آن هنگام که او را بندگی کردند، با عبادت او از عبادت غیر او بی‌نیاز می‌گردند.

شخصی پرسید: «ای پسر رسول خدا! پدر و مادرم به فدایت، معنای شناخت خدا چیست؟ سالار شهیدان(علیه السلام) در پاسخ فرمود:

«مَعْرِفَةُ أَهْلِ کلِّ زَمَانٍ إِمَامهم الَّذِی یجِبُ عَلَیهِمْ طَاعَتُهُ»

معرفت خدا عبارت است از اینکه اهل هر زمان، امامی را که اطاعتش بر آنان واجب است، بشناسد.

شناخت امام، از معرفت خداوند جدا نیست؛ بلکه یکی از ابعاد آن است: «اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَک لَمْ أَعْرِفْ نَبِیک اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَک لَمْ أَعْرِفْ حجّتک اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حجّتک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حجَّتَک ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی»

خدایا! خودت را به من بشناسان که اگر خود را به من نشناسانی، پیامبرت را نمی شناسم. خدایا! رسول خود را به من بشناسان که اگر رسول خود را به من نشناسانی، حجّت تو را نمی شناسم. خدایا! حجّتت را به من بشناسان که اگر حجّت خود را به من نشناسانی، از دین خود گمراه می‌شوم.

امامت نقش اساسی در حفظ نظام و کمال بشر و حرکت او به سوی خدا و اجرای احکام الهی دارد و اطاعت امر امام، از نظر شرع و عقل واجب است. از این رو در وجوب شناخت امام -بر حسب حکم عقل و شرع – جای هیچ گونه تردید و شبهه‌ای نیست؛ زیرا هم مقدمۀ اطاعت است و بدون وجوب آن، اطاعت و نصب امام بیهوده خواهد بود، و هم بر حسب آنچه در روایات استفاده می‌شود، بالخصوص واجب است.

امیرمؤمنان علی(علیه السلام) در این باره فرمود:

«….وَ إِنَّمَا الائِمَّةُ قُوَّامُ اللَّهِ عَلَی خَلْقِهِ وَ عُرَفَاؤُهُ عَلَی عِبَادِهِ و لایدْخُلُ الْجَنَّةَ إلا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لایدْخُلُ النَّارَ إِلامَنْ أَنْکرَهُم»

پیشوایان، مدیران الهی بر مردم‌اند و رؤسای بندگان او هستند. هیچ کس -مگر شخصی که آن‌ها را بشناسد و آنان نیز او را بشناسند- وارد بهشت نخواهد شد و کسی -جز آنکه آن‌ها را انکار کند و آنان نیز او را انکار کنند- داخل دوزخ نگردد.

اگر برای کسی این معرفت به دست آمد، هرگز تقدیم یا تأخیر ظهور مهدی آل‌محمد(عجل الله تعالی فرجه) گرد ملال بر خاطرش نمی‌نشاند.

وقتی ابوبصیر از حضرت صادق(علیه السلام) پرسید: «آیا برای من افتخار حضور در محضر قائم آل‌محمد(عجل الله تعالی فرجه) حاصل می‌شود؟»

آن حضرت فرمود: آیا امام خود را نمی‌شناسی؟ عرض کرد: می‌شناسم؛ به خدا سوگند شما هستید.

پس آن حضرت فرمود: به خداوند سوگند [در این صورت] هیچ جای نگرانی نیست اگر توفیق نیابی که به همراه قائم(عجل الله تعالی فرجه)، شمشیر به دست گیری. یعنی با این شناخت، به درجۀ کسی رسیده‌ای که در جوار حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه)، در راه خدا به جهاد برمی‌خیزد.

هر کس که امام خویش را شناخت و پیش از آنکه صاحب‌الامر قیام فرماید، از دنیا رفت، بسان کسی است که در سپاه آن حضرت حضور پیدا کرده است؛ نه! بلکه بسان کسی است که زیر پرچم ایشان حاضر شده باشد.